Dihya/Al-Kahina jest dla Algierek (szczególnie Amazigh-Berberek) symbolem sprzeciwu wobec obcej okupacji, a także symbolem sprzeciwu wobec męskiej hegemonii. Algierki wzorowały się na niej w czasie powstania kabylskiego w 1851 i 1857 r. a potem w czasie francuskiej kolonizacji i algierskiej wojny o niepodległość.
W dzisiejszych czasach jej wizerunek jest wykorzystywany przez berberyjskich aktywistów, by pokazać, że są silni i nie zostaną podbici ani osłabieni przez inne społeczności. Jej twarz widnieje na kilku muralach i rzeźbach w Kabylii. Jeden z jej posągów w mieście Baghai został potępiony przez prezydenta obrony języka arabskiego, który stwierdził że reprezentuje ona opór wobec islamu i dlatego powinna zostać potępiona. Na szczęście posąg stoi wciąż na miejscu.
Kim była słynna Dihya?
Dihya była berberyjską królową i najwybitniejszą przywódczynią wojskową i religijną żyjącą w VII n.e. Stawiała opór arabskiemu podbojowi Maghrebu. Do jej znaczących osiągnięć należało zwycięstwo nad armią Hasana ibn Al-Numana w 692 r. i szeroka ekspansja jej armii na różne terytoria w Afryce Północnej. Urodziła się w górach Awres (dzisiejsza Algieria). Arabowie nazwali ją „Al-Kahina" od słowa kahin oznaczającego kapłankę/szamankę. Ich zdaniem umiała przepowiadać przyszłość. Źródła historyczne nie są zgodne co do jej wyznania i pochodzenia. Mogła mieć po części berberyjskie, po części bizantyjskie pochodzenie. Według średniowiecznego historyka Ibn Chalduna jej plemię przeszło z chrześcijaństwa na judaizm, a ona była Żydówką. Są to tylko spekulacje bo wiele berberyjskich plemion wyznawało wtedy judaizm, ale też chrześcijaństwo lub animizm.
Gdy Arabowie oblężyli Kartaginę, Dihya zjednoczyła wszystkie plemiona berberyjskie by wypędzenić najeźdźców. Zaczynała od wojny podjazdowej, kończąc na otwartej walce. Rozbiła armie muzułmańskie, spychając je aż do Egiptu. Odzyskała zrujnowaną i opuszczoną Kartaginę. Była niekwestionowaną przywódczynią, zjednoczyła wszystkie grupy etniczne, różnych wyznań i pochodzenia. Dihya dążyła do stworzenia niezależnego państwa.
Ostatecznie przegrała między 701 a 705 r. w bitwie pod Tabarką (dzisiejsza Tunezja). Jedna z wersji mówi, że zginęła w bitwie z najeźdźcą, druga, że popełniła samobójstwo połykając truciznę. Po jej śmierci, opór został złamany, a Berberowie zaczęli przechodzić na islam. Zdarzały się bunty i rebelie, były jednak szybko tłumione.
Aktywiści Amazigh-Berberowie postrzegają Dihyę jako przełomową postać historyczną.To pokazuje, że Berberowie mieli długą i ciekawą historię w tym regionie przed przybyciem Arabów. Daje poczucie sprawstwa i wzmacnia ideę buntu i sprzeciwu wobec ucisku zewnętrznego. Aktywistki Amazigh zwracają uwagę na to, że przed przybyciem Arabów kobiety z Afryki Północnej cieszyły się większą wolnością i lepszym statusem.
Chociaż nie wiadomo na 100% czy Dihya była Żydówką, chrześcijanką czy poganką, symbolizuje opór, odwagę i samostanowienie.
Dihya wzmacnia współczesne aspiracje polityczne Berberów i daje wgląd w złożoną kulturową i historyczną heterogeniczność Afryki Północnej.
Komentarze
Prześlij komentarz